| نـــدارد بــــاورت اکــــمـــه ز الـــوان | وگـر صـد سـال گویی نقـل و بـرهان |
| سپید و زرد و سرخ و سبز و کاهی | بـه نـزد وی نـبــاشـد جـز سـیـاهـی |
| نــگــر تـــا کــور مــادرزاد بـــدحـــال | کـجــا بــیـنـا شـود از کـحـل کـحــال |
| خـــرد از دیـــدن احـــوال عـــقـــبـــا | بـــود چـــون کـــور مـــادرزاد دنـــیـــا |
| ورای عــقــل طــوری دارد انــســان | کـه بـشـنـاسـد بـدان اسـرار پـنـهان |
| بــسـان آتــش انـدر سـنـگ و آهـن | نهاده اسـت ایزد انـدر جـان و در تـن |
| چـو بـر هم اوفتـاد این سنگ و آهن | ز نورش هر دو عـالم گشـت روشـن |
| از آن مـجــمـوع پــیـدا گـردد ایـن راز | چـو دانـسـتـی بــرو خـود را بـرانـداز |
| تــویـی تــو نـسـخـه نـقـش الـهـی | بجو از خویش هر چیزی که خواهی |