| اصــول خــلـق نـیـک آمـد عــدالــت | پـس از وی حکمت وعفت شجـاعت |
| حکیمی راست گفتار است و کردار | کـسـی کـو متـصـف گردد بـدین چـار |
| بـه حکمت بـاشدش جـان و دل آگه | نـه گــربــز بــاشــد و نـه نـیـز ابــلــه |
| بـه عفت شهوت خود کرده مستـور | شره همچون خمود از وی شده دور |
| شــجــاع و صـافـی از ذل و تــکـبــر | مــبـــرا ذاتـــش از جــبـــن و تــهــور |
| عـدالـت چــون شـعـار ذات او شــد | ندارد ظـلـم از آن خـلـقـش نکـو شـد |
| همـه اخـلـاق نیکـو در مـیانه اسـت | که از افراط و تـفریطـش کرانه اسـت |
| میانه چـون صـراط مسـتـقیم اسـت | ز هر دو جـانبـش قعر جـحـیم اسـت |
| بـه بـاریکی و تیزی موی و شمشیر | نـه روی گـشـتـن و بـودن بــر او دیـر |
| عـدالـت چــون یـکـی دارد ز اضــداد | همی هفـت آمد این اضـداد ز اعـداد |
| بـه زیر هر عدد سـری نهفت اسـت | از آن درهـای دوزخ نـیز هفـت اسـت |
| چــنـان کـز ظـلـم شـد دوزخ مـهـیـا | بـهـشـت آمـد همـیشـه عـدل را جـا |
| جــزای عــدل، نـور و رحــمــت آمـد | سـزای ظـلـم، لـعـن و ظـلـمـت آمـد |
| ظـهـور نـیـکـویی در اعـتـدال اسـت | عدالت جـسم را اقصی کمال اسـت |
| مـرکـب چـون شـود مـاننـد یک چـیز | ز اجــزا دور گــردد فــعــل و تــمـیـیـز |
| بــســیـط الــذات را مــانـنــد گــردد | مـــیــان ایــن و آن پـــیــونـــد گـــردد |
| نه پـیوندی که از تـرکیب اجـزاسـت | که روح از وصف جـسمیت مبـراست |
| چـو آب و گل شـود یکـبـاره صـافـی | رســـد از حـــق بـــدو روح اضــافــی |
| چـو یـابــد تــسـویـت اجـزای ارکـان | در او گـــیــرد فـــروغ عـــالــم جـــان |
| شعاع جـان سـوی تـن وقت تـعدیل | چـو خورشید و زمین آمد بـه تـمثـیل |