| تــرا آن بــه کــه راه خــویـش گــیــری | شـکـیـبـائی در این ره پـیش گـیری |
| روی چـون عـاقـلان در خـانه زین پـس | نـگـردی ایـن چــنـیـن دیـوانـه کـس |
| مکـن بـا چـشـم سـرمـسـتـم دلـیری | کــه از روبــه نـیـایـد شــیـر گــیـری |
| مکـن بـا زلـف شـسـتـم عـشـقـبـازی | که این کاری است بـا لختی درازی |
| هـر آنـکـس کـو نـدانـد پــایـه خـویـش | بـبــازد نـاگـهـان سـرمـایـه خـویـش |
| کـجــا مـانـنـد تــو مـســکـیـن گـدائی | رسـد در وصل چـون من پـادشاهی |
| چـه خـیـزد زیـن گـریـبـان چـاک کـردن | فشاندن اشگ و بر سر خاک کردن |
| نـگـیـرد دسـتــت ایـن آشـفـتـه کـاری | بــه کـارت نـایـد ایـن فــریـاد و زاری |
| نــدارم بـــاک اگــر دل گــرددت خـــون | نگـیرد در مـن این نیرنگ و افـسـون |
| هـر آنــکــو عــشــق ورزد درد بــیـنــد | سـرشـکـی سـرخ و روئی زرد بـیند |
| تو این مسکین بدین بی ننگ و نامی | چـه جـنسـی وز کـدامـانی کـدامی |
| تـو ای مـجـنون کـه عـاشـق نام داری | شــراب شــوق مــن در جــام داری |
| تــرا آن بــه کــه بــا دردم نــشــیـنـی | کـه جـان در بـازی ار رویـم بـبـیـنـی |
| مــگــر نـشــنـیـده ای ای از خــرد دور | کــه پـــروانــه نــدارد طـــاقــت نــور |
| بـــرو مــیــســاز بـــا انــدوه و خــواری | کـه ســازد عـاشـقـان را بــردبــاری |