| چون بدید این غزل بدین سان خوب | ملتـفت شـد بـه طالب آن مطلوب |
| دسـت یازید و بـر گـرفـت و بـخـوانـد | در بـد و نیک این سـخـن می راند |
| چون بـه آخر رسید خوش بـگریست | گفت: بیچاره این عراقی کیست؟ |
| گفتـم: ای جـان جـان، من مسـکین | در بـیـابـان عـشـق گـفـتـه ام ایـن |
| گـــفـــت: آنــگــه شـــود مــرا بـــاور | کـه بــدیـن قــافــیـت یـکـی دیـگـر |
| بــر بــدیــهــه بــگــویـی انــدر حــال | بـاشـد ایـن در فـراق و آن ز وصـال |
| آن غـــزل در فـــراق جـــانـــان بـــود | ویـن یــکــی در وصــال بــایــد زود |
| گـفـتــم: ای مـایـه سـخـن گـفـتــن | از تـو بــنـوشـتــن و ز مـن گـفـتـن |
| گـفــت: کـو کـاغــذ و دوات و قـلـم؟ | دادمـش: تــا نـوشـت ایـن غـزلـم: |