| مــطــربــا، نـغــمـه حــزیـن بــر دار | یــک زمــانــم دمــاغ جــان تــر دار |
| از نــه آهــنــگ خـــرده عـــشـــاق | نـغـمـه ای گـو، ز پــرده عــشــاق |
| مردم از هجـر دوست، یک دمه ای | دل مـن زنـده کـن بــه زمـزمـه ای |
| تــا مـن انـدر ســمـاع عـشـق آیـم | مــجــلــس عــاشــقــان بــیـارایـم |
| نفـسـی بـگذرم ازین پـس و پـیش | ساعتی بنگرم به هستی خویش |
| چون که پـی گم کنم ازین هستی | راه یـابــم بــه عــالــم مــســتــی |
| همـچـو مـسـتـان سـمـاع بـرگـیرم | نــعــره شــوق دوســت درگــیــرم |
| ســاعــتــی هـمــچــو آرزومــنـدان | ز اشــتــیـاق حــبــیـب در مــیـدان |
| مرغ بـسـمل صـفت، زنم پـر و بـال | وآیــم از روزگـــار حـــال بـــه قـــال |
| شرح عشق محب و حسن حبیب | بـدهم یک بـه یک علی التـرتـیب: |
| روز اول، چـــو جـــوهــر انـــســـان | مـایـل عـشـق بـود و خـالـی از آن |
| واهــب اصــل آلــتــی بــخــشــیـد | کــه بــدو نــیـک را ز بــد بــگــزیــد |
| در زمـــانـــه بـــدیـــد تـــو بـــر تـــو | حـسـن بـا قـبـح و زشـت بـا نیکـو |
| گـشــت نـاظـر بــه صــورت هـر دو | ز صـــــفـــــا و کـــــدورت هــــر دو |
| چـون شـد اندر دلش صـفـا غـالـب | نـشــد او جــز جــمـال را طــالــب |
| روی زیــبـــا ز روی بـــد بـــگـــزیــد | بـد نخـواهد کـسـی، چـو نیکو دید |
| هـر کـجــا حــسـن دلـربــایـی دیـد | چـشـم جـانـش همـی درو نگـرید |
| هر دمـش کـسـوتـی لـطـیف نمود | هـــر زمـــانـــش ارادتــــی افـــزود |
| هر که عاشـق بـه دیده جـان شـد | گـلخـنی وار پـیش سـلطـان شـد: |