| بــود مـردی هـمـیـشــه در گـلـخــن | گـلـخـنـش بـود سـال و مـه گـلـشـن |
| گــرد حــمــام نـفــس مــی گــردیـد | گــلـخــن جــســم را هـمـی تــابــیـد |
| زان مــقــامــش مــلــال پــیـدا شــد | بــه تــفـرج بــه ســوی صـحــرا شــد |
| یــک دم از گــلــخــن بــدن بــپــریــد | گـــرد صـــحـــرای روح مــی گــردیــد |
| دیــــد آب روان و ســــبــــزه و گــــل | مـرده در پــای حــسـن گـل، بــلـبــل |
| گـــرد آن مـــرغـــزار مـــی گـــردیــد | بـــاز دانـــســـت پـــاک را ز پـــلـــیــد |
| گفت بـا خـویشـتـن که: این گلشـن | هـسـت بـسـیار خـوشـتـر از گـلـخـن |
| نـاگــهـان دلــبــری فــرشــتــه لـقــا | انـــدر آن مــــرغــــزار شــــد پــــیـــدا |
| مــرکــب حـــســـن را ســوار شــده | صــد چــو یــوســف رکــابـــدار شــده |
| از رخ خــــوب و عــــارض پــــر نــــور | رشــک صــد آفـتــاب و مـنـظــر حــور |
| صــد دل شــاهــد شــکــر گــفــتــار | بــــــرده از ره بــــــه طــــــره طـــــرار |
| صــد ســتــاره مـهـش عــرق کــرده | آفــــــتــــــابــــــی ز نـــــو بــــــرآورده |
| صـد هـزاران دلـی بـه غـم خـسـتـه | بـــرده، در دام زلــف هــا بـــســـتـــه |
| چـشم مسـتـش چـو ابـروی دلکش | خـوب بـا خـوب دیده خـوش بـا خوش |
| قـــطـــره ژالـــه بـــر گـــل خـــنــدان | نـســبــتــی دان بــدان لــب و دنـدان |
| تـن و جـانـش چـنـان مـطـهـر و پـاک | که تـو گفـتـی نداشـت بـهره ز خـاک |
| عـزم نـخــجــیـرگـاه کـرده و مـسـت | تـیرش انـدر کـمـان، کـمـان در دسـت |
| راسـت گـویی مگـر بـه غـمـزه خـود | عــاشــقــان را بــه تــیـر خــواهــد زد |
| گــلــخــنــی بـــی نــوا و نــامــوزون | از بــــن گـــلـــخـــن آمـــده بـــیـــرون |
| عــارضـــی آن چـــنــان مــنــور دیــد | شــاهــزاده چــو ســوی او نــگــریــد |
| زورش از پــا بــرفـت و دل از دســت | شـد درو، از شـراب حــیـرت، مـسـت |
| خون ز سودای دل ز چشمان ریخت | بس به غربال چشم خون می بیخت |
| جــامــه گــلــخــنــی ز تــن بــدریــد | در پــی آن پـــســر هــمــی گــردیــد |
| شــاهــزاده چــو ســوی او نــگــریـد | بـوی عـشـقـش ز خـون دل بـشـنـید |
| از تـــعــجـــب بـــه حــال او نــگــران | بـــادپـــا را فـــروگـــذاشـــت عـــنــان |
| سـوی نخـجـیر گاه شـد بـه شـتـاب | گـلـخـنـی اوفـتــاده مـسـت و خــراب |
| نـاوک فــرقــتــش جــگـر خــســتــه | وز مــلــاقــات امـیـد بــگــســســتــه |
| دل بــــداده ز دســـت و شـــوریـــده | از تـــن و جـــان امـــیـــد بـــبـــریـــده |
| بــا دلـی خــســتــه و درونـی ریـش | غـرقه در خـون ز اشـک دیده خـویش |
| روز دیــگــر، چـــو شـــاه وا گــردیــد | گــلــخــنــی را هــنــوز در خــون دیـد |
| مـسـت مـسـت انـدرو نگـاهی کـرد | گـلـخــنـی دوسـت دیـد و آهـی کـرد |
| آن نــگــاریــن ره حـــرم بـــرداشــت | گـلـخـنـی را بـدان صـفـت بـگـذاشـت |
| وامــقــی گــشــتــه در پـــی عــذرا | گـــاه در شـــهــر و گــاه در صـــحـــرا |
| گــاه ســودای آن پـــری پـــخــتـــی | گـاه بــا خـویـشـتـن هـمـی گـفـتـی: |
| چــه خــیـال اسـت؟ پــادشـاهـی را | بـــه گـــدایـــی کـــجـــا بـــود پـــروا؟ |
| گـر بــپــرسـد کـسـی ز مـن حــالـم | مـن چـه گـویـم کـه از کـه مـیـنـالـم؟ |
| نـیـســت یـارای گـفــتــنـم بــا کـس | کـه دلم را بـه وصـل کـیسـت هوس؟ |
| مــنــزلــم دور و بـــس گـــرانــبـــارم | چــون کـنـم؟ چـیـسـت چــاره کـارم؟ |
| جــگـرش سـوخــتــه، دلـش بــریـان | سال و مه خستـه، روز و شب گریان |
| بـاطـنش مسـت و ظاهرش هشـیار | در پــی یــار و بـــی خــبـــر ز اغــیــار |
| گـر بــه شــهـر آمـدی، بــه هـر ایـام | نــزدی جـــز بـــه کــوی دلــبـــر گــام |
| پـــیــش هــیــچ آفـــریــده نــدریــده | پــــــرده راز آن پـــــســـــنـــــدیـــــده |
| بــا نـم چـشـم و اشـک چـون بـاران | راز یـــاران نـــهـــفـــتـــه ز اغـــیــاران |
| بـا سـگ کـوی دوسـت همـدم شـد | بـه چـنـین فـرصـتـی چـه خـرم شـد؟ |
| کرده در چشم جان، بـه بـوی حبیب | خــاک پــای ســگـان کـوی حــبــیـب |
| مــدتــی بــا دل ز غــم بــه دو نــیـم | بـــود در کـــوی آن نــگـــار مـــقـــیــم |
| تــا غـلـامـی بــرو شـبــیـخــون کـرد | زان مـقــامــش بــه زور بــیـرون کــرد |
| بـی دل و جـان هـمـی دویـد بــسـر | تـــا بـــه جـــای ســـگــان آن دلــبـــر |
| چــون دو هــفــتــه بـــرآمــد از ایــام | آن نـگــاریـن، دو هـفــتــه مـاه تــمـام |
| صــفــت نـخــجــیـر را مــطــول کــرد | عـــزم نـــخـــجـــیـــر گـــاه اول کـــرد |
| عــاشــق مــســتــمــنــد بــیـچــاره | بـــــــود در کــــــوه و دشـــــــت آواره |
| دیــده پـــر خــون، دمــاغ پــر ســودا | جـــان ز آشــوب عــشــق در غــوغــا |
| غـم هـجــران تــنـش چــو مـو کـرده | در مــــیــــان وحــــوش خــــو کــــرده |
| در بـــیــابـــان عــشــق ســرگــردان | هـمـچـو مـجـنـون مـشـوش و عـریان |
| گـشــتــه فـارغ ز گـلـخــن و حــمـام | آشـــنــایــی گــرفــتـــه بـــا دد و دام |
| نــاکـــهــان دل فـــگـــار شـــد آگــاه | کـه بــه نـخـجــیـر خـواهـد آمـد شـاه |
| آهـویـی دیـد کـشـتـه، بــخـروشـیـد | پــوســت بــرکـنـد ازو و در پــوشــیـد |
| پــوســت در ســر کــشــیـد آهــووار | تـــا بـــه تـــیــرش مــگــر زنــد دلــدار |
| شــاهــزاده، چـــو در رســیــد از راه | کـــرد گـــرد شــــکــــارگـــاه نـــگـــاه |
| صــورتــی دیــد هــمــچــو آهــویــی | غـــافـــل از عـــادت تـــگ و پـــویـــی |
| گفت: غافل نشسـتـه است این دد | انـــــدر آورد تــــــیـــــر و بــــــر وی زد |
| گـلـخــنـی زخــم تــیـر در دل خــورد | جـــان و تـــن نــیــز در ســـردل کــرد |
| بــیـخـود آن پــوسـت دور کـرد ز تــن | گـفـت: دسـتــت درسـت بــاد، بــزن! |
| تـــیــر کــز شــســت دلــبـــران آیــد | هــدفـــش جـــان عـــاشـــقــان آیــد |
| چــشـمـه خـون روانـش از دل ریـش | رقـص می کرد از طـرب، بـی خـویش |
| ذره چــــون آفــــتــــاب را بــــیـــنـــد | در هــوایــش ز رقــص نــنــشـــیــنــد |
| در رگـش چـون نـمـانـد خـون بــرجــا | ســســت شــد، انــدر اوفــتــاد ز پــا |
| بـر گذرگـاه دوسـت بـر خـون خـفـت | جـان همی داد و این غزل می گفت: |