| ای هــوای تـــو مـــونـــس جـــانــم | مـــایــه درد و اصـــل درمــانــم |
| مــرغ جــان تــا بــیـافــت دیـده بــاز | در هـوای تــو مـی کـنـد پــرواز |
| گـفـت و گـوی تــو روز و شـب یـارم | جـست و جوی تـو حاصل کارم |
| دلــم از عــشــق تــوســت دیـوانـه | تا تو شمعی، تو راست پـروانه |
| نــیـک در کــار خــویـش حــیــرانــم | درد خـــود را دوا نــمــی دانــم |
| در غــم دوســتــان مــهــر گــســل | دشمنان را بسوخت بر من دل |
| مــا هـمـه مــشــتــری بــی پــایـه | او و کـــالــای او گـــران مــایــه |
| ای ز ســـودایـــیـــان دریـــن بـــازار | فــارغ از مـثــل مـن هـزار هـزار |
| خـواب خـواهم مـن از خـدا بـه دعـا | تـا بـبـینم مگـر بـه خـواب تـو را |
| نـکــنـد خــود بــه خــاطــرت گـذری | که کـنی سـوی بـیدلی نظـری |
| چـون سـرمـاسـت خـاک سـودایـت | فـرصـتـی، تـا نـهـیـم در پــایـت |
| مـی سـزد جـز بـه وقـت دل بــردن | الـتـفـاتـی بـه بـی دلـی کـردن |
| بـــه تـــلـــطـــف ز مــا ربـــودی دل | بــه تــکــبــر کـنـون زیـاد مـهـل |
| تو به خود عاشقی، زهی مشکل! | کــه ز مـا بــگــذرد تــو را در دل |
| تــو ســبــق بــرده ای ز نـیـکــویـان | ما ز عشق تـو این غزل گویان: |