| عـــاشـــق بــــی قـــرار، از ســـر درد | بــه ریـا مــدتــی چــو طــاعــت کــرد |
| از ریــــا دور بـــــود اخـــــلــــاصـــــش | بـــرد ســـوی عــبـــادت خـــاصـــش |
| بــوی تــحــقـیـق از آن مـجــاز شـنـود | دری از عــاشــقــی بــرو بــگــشــود |
| دایـمـا مـشــتــغــل بــه ذکــر خــدای | نـه بــه شـه راه داد و نـی بـه گـدای |
| نه شـنید از کسـی، نه بـا کس گفت | در عــبــادت بــه آشــکــار و نـهـفــت |
| هـم رعــیـت مــریـد و هـم شــاهـش | هــمــه از ســـاکـــنــان درگـــاهــش |
| شبی، آن مه، چو جمله خلق بـخفت | زد در شــیـخ و در جــوابــش گـفـت: |
| آنکـه معـشـوق تـوسـت؟ گفـت: آری | گــر تــو آنــی مــن آن نــیــم، بــاری |
| زد بــسـی در ولـیـک ســود نـداشـت | نـگـشـود و بــر خــودش نـگـذاشــت |
| شــاه خــوبــان، چــو دیـد آن حــالــت | مــتـــاثـــر شــد از چـــنــان حـــالــت |
| در خـــود از درد عــشـــق دردی دیــد | بــاز گــردیــد و جــای مــی نــگــزیـد |
| چـون کـه در قـصـر خـویش منزل کـرد | بـــــا هــــزاران هــــزار انـــــده و درد |
| ســیــنــه پــر ســوز ازو و دل بــریــان | جـان بـه دریـا غـریـق و تـن بـه کـران |
| گـشـت بـیمـار، چـو نـخـورد و نخـفـت | دایما بـا خـود این سـخـن می گفت: |
| طــالـبــم را نـگـر، کـه شــد مـطـلـوب | یـا مـحــب مـرا، کـه شــد مـحــبــوب |
| ای پــدر، بــهـر مـن طـبــیـب مـجـوی | رو، ز بـیمـار خـویـش دسـت بـشـوی |
| کــــو نــــدانــــد دوا عــــنــــای مــــرا | چـــاره مـــردن بــــود بــــلـــای مـــرا |
| درد دل را مـــجــــو دوا ز طـــبــــیـــب | بــه نـگـردد، مـگـر بــه بــوی حـبـیـب |
| چــون کـه درد مـن از طــبــیـب افـزود | هــــیـــچ دارو مــــرا نــــدارد ســــود |
| نــیــســت در دل ز زهــر غــم آن درد | کــه بــه تــریــاق دفــع شــایـد کــرد |
| مــــن خــــود ایــــن درد را دوا دانــــم | لــیـکــن از شــرم گــفــت نــتــوانــم |
| چــون بــه یـکـبــارگـی بــرفـت از کـار | بــه اتــابــک رســیــد ایــن گــفــتــار |
| گفـت اتـابـک کـه: محـرم او کیسـت؟ | باز پرسید ازو به خفیه که: چیست؟ |
| سـر عـنـقـاســت؟ یـا دمـاغ نـهـنـگ؟ | زیر دریـاسـت؟ یـا بـه هـفـت اورنـگ؟ |
| چـون بـپـرسـید محـرمش، بـه نهفـت | راز خـود را، چـنـان کـه بـود، بــگـفـت |
| عــشــق نـقــلـی و چــاره ســازی او | بــر غــم خــویـش و بــی نــیــازی او |
| وآنـکـه آن شــب بــرفــت و وا گـردیـد | کـه چـه بــی الـتــفـاتــی از وی دیـد |
| بــه تــنـی خــسـتــه و دلـی پــر غـم | هــمــه تـــقــریــر کــرد بـــا مــحــرم |
| چــون کـه مـحـرم شـنـیـد ازو ایـن راز | گــفــت در خـــدمــت اتـــابـــک بـــاز |
| گفت، اتـابـک چـو این سخن بـشنید: | بـــایـــد ایــن درد را دوا طـــلـــبـــیــد |
| بـــا بـــزرگــان عــهــد او بـــر شــیــخ | بــه تــضـرع بــخـواسـت از در شـیـخ |
| تـــا گــشــایــد بـــرو طــریــق وصــول | کـــنــد از راه خـــادمــیــش قـــبـــول |
| زیـن نـمـط پــیـش او بــســی رانـدنـد | قــصـــه راز پـــس فـــرو خـــوانــدنــد |
| رقـــتـــی در مـــیــانـــه پـــیــدا شـــد | اثــــر عـــشــــق او هـــویـــدا شــــد |
| شـــیـــخ، از راه حـــق، فـــراغـــت را | بــه رضــا گــفــت آن جــمــاعــت را: |
| ایــن بــنــا بــر مــراد مــن مــنــهــیــد | لــــیـــک او را مــــراد او بــــدهـــیـــد |
| پـــس اتــابـــک گــرفــت او را دســت | پـــیــر عــقــد نــکــاح او در بـــســت |
| پــیــش دخــتــر از آن خــبـــر بــردنــد | هـمــدمــش ســاعــتــی بــیـاوردنـد |
| یـار مــحــبــوب و پــس مـحــب مـریـد | چـون کـه در آسـتــان شـیـخ رسـیـد |
| زد ســرانـگـشــت بــر درش در حــال | بــار دادش، کــنـون کــه بــود حــلـال |
| عــفــت عــشــق و صــدق یـار نــگــر | حــســن تــدبــیـر و خــتــم کـار نـگـر |
| نیست دل را، به هیچ نوع، از دوست | آن صــفـا کـز مـعــامـلـات نـکـوســت |
| چــون کــه بــنـیـاد را بــر اصــل نـهـاد | بــــر دل خــــود در مـــراد گـــشــــاد |
| عـشـق او را چــو خــانـه روشـن کـرد | خــانــدانــش جـــهــان مــزیــن کــرد |