| مـرحـبـا! مرحـبـا! مـحـبـت دوسـت | کــز درون آمــدی، نـه از راه پــوســت |
| دلـم از چــز تــو خـانـه خـالـی کـرد | بـــا تـــو ســـودای لـــاابـــالــی کـــرد |
| تــا غــمـت ســاکــن دل مـن شــد | از چـــراغ تـــو خـــانــه روشــن شــد |
| مـا گــرفــتــار دام عــشــق تــوایـم | همه سـرمسـت جـام عـشـق تـوایم |
| ای که حسن رخت دل افروز است | شــب مــا بــا خــیـال تــو روز اســت |
| حـسـنت از روضـه جـنـان خـوشـتـر | یـادت از هـرچـه در جـهـان خـوشـتــر |
| هر که در صورت تـو حـیران نیسـت | صورتش هست، لیکنش جان نیست |
| مــن چــو در عــارض تــو حــیـرانــم | لـوح مـحــفـوظ عـشـق مـی خــوانـم |
| دیـده ای کــان جــمــال دیـده بــود | مــهــر رویـت بــه جــان خــریـده بــود |
| بـا خـود، از بـیـخـودی، تـو را بـیـنـم | گــر تــو بــا مـن نـه ای چــرا بــیـنـم؟ |
| چـون نـظـر بــر رخ تــو مـی فـگـنـم | مـــی بـــرد از دیـــار جـــان و تـــنـــم |
| بـه کـسـی گـفـتـن این نمی یارم: | کــه تــو را نــیـک دوســت مــی دارم |