| اگــر، ای آرزوی جــان کــه تـــویــی | بـاز بـینم تـو را چـنـان کـه تـویی |
| شـوم از قـیـد جـسـم و جــان فـارغ | بـه تـو مـشـغـول وز جـهان فـارغ |
| گـر تـو روزی بــه گـفـتــن سـخـنـی | الـتـفـاتـی کـنی بـه مـثـل مـنی |
| چـون حـدیـث تـو بــشـنـود گـوشـم | رود از حـال خـویشـتـن هـوشـم |
| دیـــده را دیـــدن تـــو مـــی بـــایــد | دیـدنـت گـرچــه شــوق افــزایـد |
| بـسـتـه عـقـل و هوش را زین پـس | چشم جادو و خال شوخ تو بس |
| هر نفس چشم شوخت، از پـی ناز | شــیـوه تــازه مــی کــنــد آغــاز |
| لـبــت آب حــیـات جــان مـن اسـت | شـوق پـیدا غم نهان من اسـت |
| بــا لـبــت، کـو حـیـات شـد جـان را | قــدر نـبــود خــود آب حــیـوان را |
| مشکن دل، چنان که عادت توست | کـه دلم مخـزن محـبـت تـوسـت |
| نه فـراغـت بـه حـسـب حـال مـنت | نه مجـالی که بـشنوم سـخـنت |
| گـر بــه ســالـیـت نـوبــتــی بــیـنـم | بــود احـیـای جــان مـسـکـیـنـم |
| بــا تــو بــیـنـم رقـیـب و مـن گـذران | دیده بـر هـم نـهـاده، دل نـگـران |
| جـان ما را تـعـلقـی که بـه تـوسـت | بـا خـود آورده ایم، آن ز نخـست |
| هــر چــه دل را بــدان نــبــاشــد آز | دیــده فــارغ بـــود ز دیــدن بـــاز |
| دل بــخــواهـد کــه دیـده را بــیـنــد | دیده حـیران، کـه تـا کـجـا بـیند؟ |
| انــدران ره کــزو نــشــان جــویــنــد | سـر فـدا کرده، تـرک جـان گویند |