| چـون درآمد بـه شـهر دوسـت فـقـیر | کـــرد اوصـــاف حـــســـن او تـــقـــریـــر |
| انــدر آمــد بـــه مــســجــد جـــامــع | زو کــــــرامـــــات اولـــــیـــــا لـــــامـــــع |
| بـعـد از آن چـون نمـاز جـمـعـه بـکـرد | بــا جــمــاعــت، فــقــیــر صــاحــب درد |
| از مــصـــلــی فـــراز مــنــبـــر شـــد | مــجـــلــس عــاشـــقــان مــنــور شـــد |
| بــر زبــان ســری از حــقـیـقـت رانـد | کــه از آن فــهـم خــلــق عــاجــز مــانـد |
| گـفــت: کــافــهـام اگـرچــه در مـانـد | آخـــر ایـــن چــــوب پــــاره مـــی دانـــد |
| منبـر از جـای خـویشتـن بـرخـاسـت | وز زمــیـن در هـوا هـمـی شــد راســت |
| شـیـخ گـفـتــش: ادب نـگـه مـی دار | حـــرکــت را بـــه عــاشـــقــان بـــگــذار |
| مـنـبــر، آنـجـا کـه بــود، بــاز اسـتـاد | قـریـب پــنـجــاه مـجــلـســی جــان داد |
| شیخ گفت: آنکه نور مجلس ماست | چون به مجلس نیامده است کجاست؟ |
| مجـلـسـم بـی لقـاش تـاریک اسـت | ســخــن عــشــق نــیـز بــاریـک اســت |
| عـــذر دارد هــرآنـــکـــه بـــاریــکـــی | در نــــیـــابــــد مــــیـــان تــــاریـــکــــی |
| صـحـن جـان را چـراغ پـیـدا نـیـسـت | مـگـر آن دل شــکـار ایـنـجــا نـیـســت؟ |
| چـون نـیـامـد بــه مـجـلـس عـشـاق | جـــان بـــدادنــد عـــاشـــقــان ز فـــراق |
| یــــاد او بــــر زبــــان بــــا بــــرکــــت | چــون نـبــخــشــد جــمـاد را حــرکــت؟ |
| دانــد آن کـــس کـــزو نــشـــان دارد | کـــه ز شـــوقـــش جـــمــاد جـــان دارد |
| عـاشــقـانـش چــو در حــدیـث آیـنـد | در و دیـــوار گـــوش بــــگـــشــــایـــنـــد |
| عــاشــق از هـجــر او هـمـی مـیـرد | چـــوب مــنــبـــر هــوا هــمــی گـــیــرد |
| گـر نـدانـی تـو این سـخـن بـه یقـین | رو سـریـرش بــه صـحـن مـسـجـد بـیـن |