| تـازه گـردید از نـسـیم صـبـحـگـاهی، جـان مـن | شــب، مــگــر بــودش گــذر بــر مـنـزل جــانـان مـن |
| بـس کـه شـد گل گل تـنم از داغـهای آتـشـین | مـی کــنـد کــار ســمـنـدر، بــلـبــل بــســتــان مـن |
| طفل ابـجد خوان عشقم، بـا وجود آنکه هست | صد چـو فرهاد و چـو مجـنون، طفل ابـجـد خوان من |
| گفتمش: از کاو کاو سینه ام، مقصود چیست؟ | گـفـت: مـی تـرسـم کـه بـگـذارد در آن پـیـکـان مـن |
| بـس که بـردم آبـروی خود بـه سالوسی و زرق | نــنــگ مــی دارنــد اهــل کـــفـــر، از ایــمــان مــن |
| بـا خـیـالـت دوش، بـزمـی داشـتـم، راحـت فـزا | از بــرای مــصــلــحــت بــود ایـنـهـمـه افــغــان مــن |
| رفتـم و پـیش سـگ کویت، سـپـردم جـان و دل | ای خوش آن روزی که پیشت، جان سپارد جان من |
| از دل خـود، دارم این مـحـنت، نه از ابـنـای دهر | کـاش بــودی ایـن دل ســرگـشـتــه در فـرمـان مـن |
| چـون بــهـائی، صـدهـزاران درد دارم جــانـگـداز | صــدهـزاران، درد دیـگــر هـســت ســرگــردان مــن |