| پــیــر شــیــراز، شــیــخ روزبــهــان | آن بـه صـدق و صـفـا فرید جـهان |
| اولـــیــا را نــگـــیــن خـــاتـــم بـــود | عــالـم جــان و جــان عـالـم بــود |
| شــاه عــشــاق و عــارفـان بــود او | ســرور جــمـلـه واصــلـان بــود او |
| چـون بـه ایـوان عـاشـقـی بــر شـد | روز بــه بـــود و روز بــه تــر شــد |
| ســال هـا بــا جــمـال جــان افــروز | روز شب کرده بـود و شب ها روز |
| داشـت او دلـبــری فـرشـتــه نـهـاد | کـه رخـش دیده را جـلـا مـی داد |
| اتــفــاقــا مــگــر ســفــیـهــی دیــد | کـان پـری پـای شـیخ می مالـید |
| رفــت تـــا درگــه اتـــابـــک ســعــد | تــیـز روتــر ز ســیـر بــرق از رعـد |
| گـفـت: ای پــادشــاه دیـن، فـریـاد! | پـای خـود شیخ دین بـه امرد داد |
| سـعـد زنگی، ز اعـتـقاد که داشـت | در حـق شـیـخ افـتــرا انـگـاشـت |
| کــرد روزی مــگــر عــیــادت شــیـخ | دید حـالـی کـه بـود عـادت شـیخ |
| دلـبــری دیـد، هـمـچــو بــدر مـنـیـر | چـیسـت در بـر گرفـتـه پـای فقیر |
| چون اتابـک بـه چشم خویش بـدید | از حــیـا زیـر لـب هـمـی خـنـدیـد |
| بـــود نــزدیــک شــیــخ ســـوزنــده | مــنــقــلــی پــر ز آتــش آکــنــده |
| پـــای هــا از کـــنـــار آن مـــهــوش | چـسـت در زد بــه مـنـقـل آتــش |
| گفت: چشمم اگر چه حیران است | پای را پیش هر دو یکسان است |
| آتــش از تــن نـصـیـب خـود طـلـبــد | سـوزش مـغـز بــی خـرد طـلـبــد |
| گــل آتــش بــه پــیــش ابــراهــیـم | وز تـجـلی نسوخـت جـسم کلیم |
| نظر ما بـه چـشم تـو جـانی اسـت | میل دل را نتـیجـه روحـانی است |
| نــظـــری ، کــز ســـر صـــفـــا آیــد | بــه طــبــیـعــت مــگــر نـیـالــایـد |
| گـر تـو را نـیسـت بـا غـمـش کـاری | دایــمــا مــن مــقـــیــدم، بـــاری |